Zouten en andere (afval)stoffen kunnen in de urine in hoge concentraties voorkomen en kristalliseren. Indien in het traject van het nierbekken tot en met de blaas kristallen achterblijven, kan dit leiden tot steenvorming. Vaak worden kleine stenen spontaan uitgeplast en geven geen problemen. Een grotere steen kan echter obstructie, kolieken en/of beschadigingen tot gevolg hebben. Indien de stenen niet spontaan verdwijnen kunnen ze vergruisd of eventueel operatief verwijderd worden.

De EAU Guidelines on Urolithiasis1 adviseert dat bij iedere steenvormer een steenanalyse uitgevoerd dient te worden. Daarnaast is een uitgebreide metabole evaluatie afhankelijk van het steentype en aanwezige risicofactoren waarbij alle niet calciumoxalaat of calciumfosfaat steenvormers een verhoogd risico hebben. Van de calciumoxalaat en calciumfosfaatsteenvormers dient in specifieke gevallen aanvullend onderzoek plaats te vinden.

De EAU Guidelines on Urolithiasis 20131¹, de NVU richtlijn Metabole Screening Medicamenteuze Behandeling en Metafylaxe bij Urolithiasis² evenals de nieuwe concept richtlijn Evidence-based richtlijn Nierstenen³ stellen dat voor standaard niersteenanalyse gebruik gemaakt kan worden van Infra Rood Spectrometrie (IRS). Met deze techniek kan van zeer kleine monsters met grote mate van nauwkeurigheid de kristallografische samenstelling worden bepaald. Inmiddels voeren wij de steenanalyse al meer dan 7 jaar uit waardoor we grote expertise hebben verkregen met de IRS methode en een uitgebreide digitale stenenbibliotheek hebben opgebouwd.

Deze analyse wordt minimaal 1x per week uitgevoerd, maar kan indien noodzakelijk ook cito worden uitgevoerd. Verzendcondities kunt u vinden op de WiedoetWat database.